بوی ِ باران ِخیس ِ گونه یِ من
گفتگویی که سخت و جانکاه است
آن نَفَس های ِ سرد و تلخی آه
بوی ِ کوچ آمد از نسیم ِ وداع
بوی ِ هجرت ..صدای ِ چلچله ها..
خاطرات ِ تو در دلم ..اما
در شب ِ هجرتت..چو قِبلِه ی ِ ماه
با من آمیخته چو شعله به هم
همچنان آتشی به ساقه ی ِ کاه
می گریزم
ز مرز ِ تاریکی
می رهم ز ِ بند ِ تنگ ِ غرور
می رسم
تا
به اوج ِ شیدایی!
همچو ساحران ِ افسونکار
نَفَسی پُر فریب..وسوسه بار!
می برد دانه ی ِ نگاه مرا
ذره ذره
به کام ِ یک دیدار!!!
بَس که او
همچنان پَریان
از سراپای ِ عشق
می گوید
در دو گوش ِ سکوت ِذهن ِ من
ناگه
آوای شوق
می روید.. !!!
دیده چون دل
به راه می ماند..
صد بهانه!
..چه نیک ..می داند!!!
..کوبهشت !؟!
آن بهشت ِقله ی ِ نور؟!!!
کو کجاست آن ؟
همان ستاره ی دور؟!!!
و
هبوط:
..از فراز ِ قله ی ِشوق..
می دود خون گرم در جانم..
عطر ِ صدها سرشک
گرم و لطیف
می نشیند
به کُنج ِ دامانم!
در دو چشم ِ تنگ ِ بی خواهش ِ من
مینشاند
شکوه ِ روءیا را!
وانگه از تلاطم موجش
می کندفاش
راز ِ غم ها را!!!
می فروزد
چراغ ِ دلهره را!
برق صدشوق ِ آ تشین
صد رعد!
می شود تَر
کویر ِ دشت ِ دلم
از نَمی
با صفا..!
ز ِ ..نم نم ِ درد!!!
بی قراری -عروس ِ حجله ی هِجر-
با هزار جلوه
پیش می آید!
می نشیند نرم بر سَریر ِ جان..
گُنگ ..مبهم..ترانه می خواند!
باد ُ طوفان ُ سوز
بر سر ِ راه..!
وَ مَنَم ..بی خبر
..مست ِ تَپِش!!!
نَبضَم ُ شعله ام وَ در سوزم !
پُر ِ صدها زبانه صد خواهش!!!..
چه چشیدم ..چه؟
نُقل!
..نُزلِ بهشت؟!
باده ی نور ؟
شراب؟
نه
..خلسه ی عشق!!!
کویر ِ سینه ی ِ دِلم
عبور ِ یک ستاره
شد شروع ِ بَزم ِ صد سخن
مرا به جان ِ راز بُرد
به قبله ی ِ نماز بُرد
به لای لای ِ عاشقی
کرانه های ساز بُرد
به سوز ِ جان ِ
نی لَبَک
به کوبه های ِ
ضرب و دف
به چنگ و عود و رود برد
مرا
ستاره ی طرب
سرود ِ زُهره بازگفت
به گوش ِ شب
به راز گفت
به سوی سوی چشمکی
اشاره کرد به من کسی
بیا ببین تو جشن شب
تویی تو
شعر ِ من به لب
پُر از زبانه های نور
پُر از شراره های تیز
به شب نشینی دلم
تو دعوتی
تو نیز ..نیز !
نیست یاری مهربان و خویشتر!
خویشم اندوه و تبارم آه شد
ماه ِ من از آسمان بر چاه شد
کیست می داند افسون ِ خوشی
تا دَمَد بر پیکر ِ این خامُشی؟!!!
غلغل ِ چنگ و چغانه یا میی؟
ای که با من راز می گویی ..کیی؟!!!
بر کَن این بیخ و بُن ِ اندوه را
محو کُن این لشکر ِ انبوه را
شور برمن بار ای ابر طرب
تا بجوشد هستی ام اندر طلب
لب ز لب تا واکند در یک نَفَس
اوج گیرد پَر گشاید از قَفَس
ای مسیح ِ چاره ساز..در پیش آی
رنده ام کن در نوای ِ این نای!!!
تو از باران و ..من ..
از سرزمین ِ تشنه ی ِ لب خشک! !!
تو بی پروایی ُ ..موجی ..پُر از خیزش!
من اما گَرد ِ سیلی خورده ..ویران گشته از ریزش!!!
تبار ِ من ..تبار ِ کولی ِ ولگَرد!
من آن آواره ام.. سرخورده ای
.. دلسرد!
تو را ای جان ِ بارانی ِ بی پروا ..
پرستش می کنم
چون مخمل آبی این دریا!!!
تو را من با غزلهای ِ شبم هر بار!
به جان نوشیده ام
در جام آ تشگون ِ حسرت بار!!!
تو ای
روءیای شبهای ِ تَبَم ..ای یار
به خوابم
رنگِ بیداری بزن
این بار!!!
بمان
ای قبله گاه ِ من
..بمان با من !
مرو ..
بی تو فرو می ریزد این جان
..می رود از تن !!!
فرو می ریزد
از دلخستگی از آه!
ز تاریکی
فرو می ریزد
از هم ..پیکرم ..
ای ماه!!!
بمان
ای قبله گاه روشن ِ دلپاک
مرا برگیر
و بر دامن
نشان از خاک!!!
رسیدم برتنم تن پوشِ صدها بغض خون آلود!
رسیدم جنگ بود ُ شعله بود ُ مرگ .. بی وقفه!!!
رسیدم روز رفت و هفته رفتُ ماه..در کفه ..
ترازوی زمان سنگین و بی طاقت !
به گوشم از زمین و آسمان غمنامه های درد می آمد!
در این ویرانسرای کاخ ماتم من
نشسته بر حُباب ِ کور سوی ِنور ِ بیرون جسته از روزن
همه دلبستگی ِ من همین مقدار!
خدایا این امید این نور ِ کوچک را فرو مگذار!!!
خدایا این نَفَس را رحم دار برمن..
خدایا این سعادت را مگیر این بار این بار باز ازمن
رسیدم جنگ بودُ شعله
من
یک ساقه ی خشکیده همچون کاه!
به گوشَت با هزاران ناله ُبا التماسُ سخت گفتم آه!!!
ملول از ناامیدی زردی ُ ناچیزی ُ خردی..
_تو نام از نعره های شعله ی جانسوز می بردی!!!
رسیدم زرد بودُ زخمی ُ هم سرنگون این ماه..
تَنَش در برکه می نالید چون افتاده ای در چاه!!!
کجا رفت آن ترحم آن ترحم راست می گفتی!
که روزی بر دو پای ِ خشم ِ آتشگون من چون کاه می افتی!!!
من اینک دردمندانه
دردمندانه
در
دستان ِ قهر ِتو
می سوزم
لب از هرچه گلایه بسته ..ابراهیم وار
ابراهیم وار می سوزم
به یادِ آن
آن معجزه در آتشِ گلگون
به یادِ آن گلستان
آری به اعجازِهمان افسون
دخیلی بسته ام من
بر ضریحِ
چشم باران خیزِ نَمدارِ سپهر
بر بام ِ ِ نیلی گون!
دخیلی
با صد امید
با صد آرزو و حسرت ِ بی انتها
اکنون
